Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι κυκλοφορεί πλέον η ΛΥΣΣΑ ! (με αγγλικούς και ισπανικούς υποτίτλους και ελληνικά captions για προβλήματα ακοής)
Η ΛΥΣΣΑ (66′) γυρίστηκε στη Μεσσηνιακή Μάνη τον Αύγουστο του 2012 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2015 από τις ομάδες Lyssa crew και +τεχνία-. Όλη η διαδικασία οργάνωσης και παραγωγής της αποτελεί μια κίνηση προς έναν αυτοοργανωμένο αντιεμπορευματικό κινηματογράφο που υλοποιήθηκε μέσα από οριζόντιες αντιιεραρχικές διαδικασίες. Για τα επόμενα δύο χρόνια πραγματοποιήσαμε περισσότερες από 30 προβολές / συζητήσεις σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την κοινωνική λειτουργία του κινηματογράφου (σε αντίθεση με την θεαματική του υπόσταση), όπου τα μέλη μιας κοινότητας δημιουργούν, παράγουν, μοιράζονται, συζητούν και διαμορφώνουν ισότιμα ένα έργο, δίχως ρόλους και πλαστούς διαχωρισμούς.
Μπορείτε να δείτε ή να κατεβάσετε την ταινία από τις διευθύνσεις :
Δεν επιθυμούμε την αναπαραγωγή της ταινίας για εμπορευματικούς / θεσμικούς σκοπούς, καθώς αυτό θα ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με τους όρους παραγωγής της. Αντιθέτως, θα θέλαμε να συναντηθούμε με συλλογικότητες, άτομα και ομάδες που επιλέγουν να οργανώνονται στη βάση αντίστοιχων συλλογικών χαρακτηριστικών.
.
Αντιστρέφοντας τον όρο “youth project” (πρόγραμμα νεολαίας) και βαφτίζοντας ως Project Youth το συγκρότημα τους, οι τέσσερις άγριοι νεολαίοι από την Ιστανμπούλ και σαρκάζουν και δηλώνουν απερίφραστα πως η νεολαία κατασκευάζεται. Εκπαιδεύεται και προγραμματίζεται σ’ ένα φαύλο κύκλο εκμετάλλευσης και κατανάλωσης -μέχρι θανάτου: “Work all day more than sleep at night / Are you happy Project Child? Project Child / PROJECT YOUTH / Die!”
Το Middle East (2017) είναι ο πρώτος δίσκος αυτής της πολιτικοποιημένης πανκ-ροκ μπάντας, ένας από τους πιο μεστούς και πιο αγαπημένους των τελευταίων ετών. Αξιομνημόνευτη είναι επίσης και η δομή / θεματολογία των στίχων του άλμπουμ. Τόσο, που πραγματικά ήταν δύσκολη η επιλογή ένος μόνο, για τους “στίχους του μήνα“. Που τελικά λόγω της αντιμιλιταριστικής διάθεσης του συγκεκριμένου μήνα (βλ.στρατοδικεία αρνητών στράτευσης) επιλέχθηκε το ομώνυμο τραγούδι “Μέση Ανατολή”.
Που είναι επίσης ενδεικτικό του πως με πολύ απλά λόγια μπορεί κανείς να εκφραστεί λυρικά πάνω στα πιο μεγάλα ζητήματα. Και νομίζω ότι οι Project Youth κατάφεραν να πουν σε λίγες γραμμές ότι δεν έχουν καταφέρει τόνοι μελετών και αρθρογρφίας τόσο πάνω στο Μεσανατολικό γενικά, όσο και για τα παιδιά-στρατιώτες συγκεκριμένα:
.
.
Middle East
Μέση Ανατολή You will die for your nation
Θα πεθάνεις για το έθνος σου Middle East
Μέση Ανατολή Parents choose your religion
Οι γονείς σού διαλέγουν θρησκεία Middle East
Μέση Ανατολή There is only one gender
Εδώ υπάρχει μόνο ένα φύλο Middle East
Μέση Ανατολή Blood smells like global power
Το αίμα μυρίζει όπως η παγκόσμια εξουσία
Guns are toys
Τα όπλα είναι παιχνίδια Brave little boys
Γενναία μικρά αγόρια Born to be a soldier
Γεννιούνται στρατιώτες
Middle East
Μέση Ανατολή I can’t hear a melody
Δεν ακούω καμία μελωδία σου Middle East
Μέση Ανατολή I forgot the rainbow’s meaning
Ξέχασα το νόημα του ουράνιου τόξου Middle East
Μέση Ανατολή Killings are happenin’ clearly
Οι σκοτωμοί συμβαίνουν’ πραγματικά Middle East
Μέση Ανατολή Western world is playing
Ο δυτικός κόσμος παίζει μαζί σου
Guns are toys
Τα όπλα είναι παιχνίδια Brave little boys
Γενναία μικρά αγόρια Born to be a soldier
Γεννιούνται στρατιώτες
*
* ΥΓ(1):
Περισσότερες δημιουργίες από τους Project Youth, εδώ.
Από το συλλογικό κείμενο των 3 διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης
εν όψει των στρατοδικείων 6 & 18 Φεβρουαρίου 2019:
( … )
Η στρατιωτική μηχανή είναι μια μηχανή παραγωγής βίας. Η τρέχουσα αστική ρητορεία θέλει τους στρατούς «αναγκαίο κακό», τον πόλεμο «ύστατο καταφύγιο» ή αποτέλεσμα κάποιου ιστορικού ατυχήματος, εμμονή «τρελών» ηγεμόνων. Κι όμως ο πόλεμος κινεί την ιστορία των εξουσιών…
Κάθε εθνικός στρατός υφαίνει για τον εαυτό του έναν μανδύα ηρωισμού (για να μην μιλήσει για τις ήττες του) και αναγκαιότητας (για να δικαιολογήσει τις αιματηρές του εσωτερικές και εξωτερικές επεμβάσεις)…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, από την μία «εθνικών οραμάτων» για να «σηκώσουμε ξανά την χώρα εκεί που της αξίζει» και του ξεπλύματος του ρόλου του στρατού, και από την άλλη ενός εθνικιστικού παροξυσμού που οργανώνεται από τα κατακάθια του εθνικού κορμού και συμπαρασύρει το υπερπλεόνασμα πατριδόπληκτου συντηρητισμού μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, αυτοί που θα αρνηθούν να καταπιούν αμάσητες τις εθνικές κορώνες και τους χακί εκβιασμούς, βρίσκονται στο στόχαστρο μιας εντεινόμενης καταστολής…
Η επιλογή μας να αρνηθούμε το στρατό δεν οφείλεται απλά σε μια αλλεργία για μητέρες πατρίδες, αυτή την ιστορική απάτη με μόλις 2,5 αιώνες ζωής, που έχει καταφέρει στο όνομα μιας ψευδούς κοινότητας καταπιεστών-καταπιεσμένων να σπείρει εκατομμύρια νεκρούς σε πολεμικά χαρακώματα για τα συμφέροντα αυτών που δυναστεύουν την ζωή μας. Πάει ακόμα πιο πέρα, αναγνωρίζοντας τις κοινές ταξικές και κοινωνικές καταπιέσεις όλων αυτών που πάνω τους πατάνε οι εξουσίες, αλλά και τον κοινό μας ορίζοντα πέρα από σύνορα και πατρίδες. Για αυτό η άρνησή μας εκκινεί από τον ελληνικό στρατό αλλά δεν αφορά μόνο σε αυτόν ούτε και περιορίζεται στο ζήτημα της όποιας θητείας, όπως αυτή διαμορφώνεται ανάλογα των αναγκών των κυρίαρχων σε κάθε κράτος.
Η επιλογή μας να αρνηθούμε τον στρατό δεν οφείλεται μόνο σε μια δυσανεξία στην διαταγή και την υποταγή. Αυτή είναι μια καλή υπαρξιακή μαγιά για να ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις σε ποια πλευρά είσαι. Δεν μισούμε απλά τον πόλεμο. Άλλο τόσο μισούμε την ειρήνη των κυρίαρχων. Την κανονικότητα της καθημερινής εκμετάλλευσης, του εκβιασμού της εργασίας, της λεηλασίας του περιβάλλοντος και της πραγμοποίησης των ζώων, των επιστημών και των τεχνολογιών που οργανώνουν τον κόσμο και μας μαθαίνουν να τον αναγνωρίζουμε ως μια αποικία ελέγχου, ταξινόμησης και ιεραρχίας, της καθημερινότητας του φόβου και της μοναξιάς, της συναισθηματικής αποστέρησης και των εμπορευματικών υποκατάστατων…
Ο στρατός και η θητεία είναι μια εκπαίδευση στην πατριαρχία, τον ανταγωνισμό, την ετεροκανονικότητα, τα αντρικά προνόμια. Μέσα σε όλα αυτά δηλαδή που κοινωνικοποιηθήκαμε σαν καλά αγοράκια και τώρα προσπαθούμε να πετάξουμε από πάνω μας γιατί μας έχουν γίνει τόσο «φυσικά», σαν να είναι το δεύτερο δέρμα μας. Ο μιλιταρισμός -και κάθε του δομή- είναι το προνομιακό πεδίο των αρρενωποτήτων, αφού οργανώνεται πάνω στον ανταγωνισμό, τη δύναμη και την επιβολή, και οι γλώσσες όλων αυτών ηχούν οικείες στις ανδρικές κοινωνίες μαχητών-πολεμιστών. Η άρνηση να υπηρετήσει κάποιος αυτόν τον μηχανισμό, να υποστεί και να αναπαραγάγει τις γλώσσες του, είναι κομμάτι μιας χειραφετητικής διαδικασίας που βάζει στο τραπέζι και την κατάργηση των αντρικών προνομίων και τις έμφυλες ιεραρχήσεις.
.
Ο στρατός και η θητεία είναι μια εκπαίδευση στην βαρβαρότητα, τον μιλιταρισμό και την ιεραρχία. Δεν αγαπήσαμε την βία, δεν μπορούμε να αρνηθούμε όμως το υλικό-ιστορικό της πλαίσιο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως οφείλουμε να αντιγυρίζουμε με σφοδρότητα την καθημερινή βία που δεχόμαστε από τους κυρίαρχους. Ο κόσμος δεν άλλαξε με «δημόσια διαβούλευση», γιατί κανείς προνομιούχος δεν θα παραδώσει αμαχητί τα προνόμιά του. Τα μέσα μας παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορούν πάρα να είναι προεικόνιση των σκοπών και του ορίζοντά μας. Η αναπαραγωγή μηχανιστικών αντιλήψεων και στερεοτύπων της κοινωνικής-ταξικής αντιπαράθεσης, ως μοντέλα πολεμικής μάχης, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να θεμελιώνει έναν άλλου είδους μιλιταρισμό που βαπτιζόμενος «επαναστατικός» οργανώνει τελικά την αναγκαιότητα ύπαρξης ρόλων, δομών και εξουσιών ως εργαλεία του κοινωνικού μετασχηματισμού. Αν δεχτούμε ότι η «βία είναι η μαμή της ιστορίας» αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε τον αυθόρμητο και χειραφετητικό χαρακτήρα της βίας των καταπιεσμένων -καθώς γκρεμίζουν τον κόσμο των εξουσιών- να μεταμορφωθεί σε ένα «παραγωγικό» μοντέλο, συστηματοποιημένο και ιεραρχικό που εν κατακλείδι θα προεικονίζει νέες εξουσιαστικές/κρατικές μορφές. Οι «νικηφόροι προλεταριακοί στρατοί» υπάρχουν μόνο ως τέτοιοι στις ιστορικές αφηγήσεις-αφαιρέσεις των νικητών-στρατηγών των επαναστάσεων. Αυτών δηλαδή που οργάνωσαν την εσωτερική συντριβή κάθε επανάστασης. Οι «προλεταριακοί στρατοί» εντέλει μία πυροβολάνε τον εχθρό, μία πυροβολάνε και τα πόδια τους.
Ο στρατός είναι το κρησφύγετο των νικητών (και των μελλοθανάτων) και εμείς ανήκουμε στις άγριες ορδές των «ηττημένων» της ιστορίας του Άλλοτε και του Τώρα..
ΠΙΣΩ ΚΑΡΑΒΑΝΑΔΕΣ! ΕΜΠΡΟΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΡΙΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
of the state
that manipulates consciousnesses, represses and oppresses those who resist or defined as “redundant”
of the capital
that sacks and sinks our lives into the exploitation of the bosses, their crisis and their development
of the army
that suppresses revolts, embellishes the massacre of the wars which it conducts and spreads militarism into daily life
National are authority’s ideals…
so that inequalities, submission, suppression, exploitation, divisions are perpetuated
so that the common struggles of the oppressed ones that forward solidarity, individual and social emancipation, freedom, beyond borders, nations and religions, are silenced
DOWN WITH THE STATES, THE NATIONS, THE ARMIES TOTAL ARMY OBJECTION
Solidarity gatherings to total army objectors
Military Court “Rouf”, 9:00 a.m.,
Μια σχεδόν τυχαία γνωριμία, πριν κάμποσα καλοκαίρια στην Πάρο, με έναν αναρχικό από την Βαρκελώνη που δούλευε εποχκά ως σερβιτόρος, μας έφερε σε επάφη και με το υπέροχο μουσικό και ποιητικό σύμπαν που λέγεται “antrwpos”
Ο Antrwpos είναι ένας ζωντανός οργανισμός τα κύτταρα του οποίου ανατροφοδοτούνται και συνυπάρχουν, διατηρώντας τον σύνθετο μηχανισμό ενός έμβιου όντος σε κίνηση. Κανένα από αυτά τα κύτταρα δεν εμποδίζει την ανάπτυξη των υπολοίπων, αλλά αναζητά την αρμονία στο μεταβολισμό τους. Στόχος του είναι να δημιουργήσει μουσική και να διεγείρει τις αισθήσεις άλλων ζωντανών όντων
Μαύρο, μπλε, κόκκινο, πράσινο… Συνεχίζοντας τόσο τον Όργουελ όσο και την Γώγου, “δεν έχει νόημα να επιβιώνεις, σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”, μοιραζόμαστε αυτό το τετράχρωμο τραγούδι / μανιφέστο του συγκροτήματος: negro, azul, rojo, verde
.
.
Στο μεταξύ, αναζητούμε τους στίχους για μετάφραση ( κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη! ) και στέλνουμε μια ψηφιακή αγκαλιά στον Τόνι..!
Για να κατεβάσετε όλη τη δουλειά των “άνθρωπος”, κλικ εδώ!
Και για να δείτε μια ζωντανή εμπειρία τους, κλικ εκεί!
Χωρίς πολλούς προλόγους και φιοριτούρες, για τους “στίχους του μήνα“, ένα από τα καλύτερα άσματα της εποχής μας. Μαζί με κάποιους απ’ τους τους καλύτερους στίχους για την εποχή που διανύουμε ήδη και για την εποχή που ανατέλλει… Γιατί το δυσοίονο μέλλον κρύβεται στο θλιβερό παρόν μας και γιατί η εξέλιξη έρχεται σαν σπείρα…
Εκτός και αν… … …
.
.
Υ.Γ
Η παλαιολιθική μας κάμερα δεν κατάφερε να καταγράψει καθαρά το τραγούδι, χθες σε συναυλία αλληλεγγύης “για τα δικά μας παιδιά πίσω απο τα κάγκελα” στην κατάληψη Παπουτσάδικο στο Χαϊδάρι… Κατάφερε όμως ν’ αποτυπώσει -έστω και στο ελάχιστό- την όμορφη ατμόσφαιρα και το συναίσθημα κατά την παρουσίαση του -δώστε βάση ειδικά προς το τέλος του βίντεο και του κομματιού… 😉
.
.
Άλλαξαν οι καιροί, αλλάξανε τα χρώματα
μετράμε τις ουλές μας κάτω απ’ τα αναχώματα
αλλάξανε οι λέξεις και ο τρόπος σκέψης
τεράστια ρολόγια υπενθυμίζουν πώς να τρέξεις
κλειστές οι πόρτες, κλειστά και τα παράθυρα
κλειστοφοβία, υψοφοβία μες στη παράνοια
θέλεις ανάσα, τα όνειρά σου πίσω
σε χρόνια δύσκολα να πεις «θέλω να ζήσω»
Και τώρα που ‘ναι
τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε
γκρεμίζουμε όνειρα να σωθούμε
τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε
τώρα που ‘ναι
Και τώρα ντου
τώρα μας ποτίζουν χημικά από παντού
τώρα μας χτυπάνε όχι στα πόδια αλλά στο νου
είμαστε τροφή για την κατάντια του καιρού
και τώρα πως
σκλήρυνε σου λέω έτσι απότομα ο καιρός
τι θυσίες κάνεις για να μη βλέπεις το φως
γίναμε όλοι πιόνια στη σκακιέρα του ενός
και υπακούμε
Σκληρές εικόνες, σφιχτά τα δόντια
συναισθηματικά σφιγμένη δε με νιώθεις όπως πρώτα
σφιχτή μπουνιά, βαριά τα χνώτα
κάνε με να ‘ρθω πιο κοντά σου, μη φεύγεις χώρια
σε μια εποχή που ανατέλλει και είναι αμείλικτη
ζούμε με εξαιρέσεις, παραμένουμε αμίλητοι
τρέφουμε ορέξεις που κοιτάνε να μας πνίξουν
να μας πλήξουν και να μας επικηρύξουν
Όλα θα αλλάξουν μαζί με την αλλαγή σου
έχεις τη δύναμη, υπάρχει στο κορμί σου
και στο μυαλό η ενεργοποίησή σου
να γίνει πράξη που ζητάει η ψυχή σου
χρόνια παρέα με την αναζήτησή σου
βρίσκεις χαμένες λέξεις στην αφήγησή σου
όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψή σου
διψάς για την αλήθεια της λύτρωσής σου
και κραυγάζεις
μα δε σ’ ακούνε
χέρια, πόδια
δεν υπακούνε
κι οι πληγές σου
αιμορραγούμε
και τώρα που’ ναι και τώρα που ‘ναι
Και τώρα που ‘ναι
τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε
γκρεμίζουμε όνειρα να σωθούμε
τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε
τώρα που ‘ναι
Και τώρα ντου
τώρα μας ποτίζουν χημικά από παντού
τώρα μας χτυπάνε όχι στα πόδια αλλά στο νου
είμαστε τροφή για την κατάντια του καιρού
και τώρα πως
σκλήρυνε σου λέω έτσι απότομα ο καιρός
τι θυσίες κάνεις για να μη βλέπεις το φως
γίναμε όλοι πιόνια στη σκακιέρα του ενός
και υπακούμε
.
– Τι ακριβώς είπαμε πως καλούμαστε να γιορτάσουμε σήμερις; Την κακοποίηση της; Τους βιασμούς της; Ή τις δολοφονίες της;
– Ο πολιτισμός που σε κατατεμάχισε και σε κατέφαγε σήμερα γιορτάζει, τη μνήμη σου Γυναίκα..!
.
.
Το Σαράκι για το συγκεκριμένο ζήτημα ξανατρύπωσε το προηγούμενο Σάββατο αλλά όπως είναι φυσικό μας τρώει χρόνια τώρα… Ο-ξύνοντας τις κοινωνικές πληγές μας θα πνίξουμε τον πόνο και τη στιχορραγία μας στη μετάφραση, από τα Καστεγιάνικα:
.
Def Con Dos – Ellas Denunciaron
[ …συνθήματα…”ζήτω ο αγώνας των γυναικών”…συνθήματα… ]
Πόσες γυναίκες τον χρόνο; Και πόσες γυναίκες; Πόσες και πόσες γυναίκες κάθε χρόνο γνωρίζουν και έχουν τις μέρες τους μετρημένες;
Εκείνη δεν θυμάται ακόμα και να ήθελε δεν μπορεί να θυμάται το λάθος που ξεκίνησε δείχνοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον άθλιο και δειλό τύπο
Σύζυγος εκτελεστής ο χειρότερος σου εφιάλτης Εκείνη είναι νεκρή και αυτός κυκλοφορεί στον δρόμο “Τη σκότωσα γιατί ήταν δική μου!
Δική μου, δική μου, δική μου, μόνο δική μου… Δική μου, δική μου, δική μου, μόνο δική μου…”
Ποιός τολμά και προσβάλλει το κυρίαρχο αρσενικό; Ποιος τόλμησε να τον καταγγείλει, ξεσκεπάζοντας την κρυφή πλευρά ενός καθωσπρέπει γείτονα; Ποιος κατηγορεί τον άθλιο νταή; Ποιος χτυπά τη γυναίκα του μέχρι να σωπάσει για πάντα; “Την προειδοποίησα ανάμεσα στις μπουνιές” “Αν ξαναπαραπονεθείς θα σε σκοτώσω”
Γαμημένη χώρα, αχρεία χώρα, οι επιθέσεις κατά των γυναικών δεν ενδιαφέρουν κανένα, κακοποίηση και τρομοκρατία για τον νόμο είναι οικογενειακές υποθέσεις, μην περιμένεις βοήθεια, δεν υπάρχει έγκλημα χωρίς πτώμα μόνο όταν είναι ήδη νεκρές ανακαλύπτουν ότι οι απειλές ήταν αληθινές
Και πόσες γυναίκες τον χρόνο; Πόσες γυναίκες; Πόσες και πόσες γυναίκες κάθε χρόνο γνωρίζουν και έχουν τις μέρες τους μετρημένες;
Εκείνες δεν θυμούνται τι τους συνέβη, τι τράβηξαν, γιατί είναι ήδη νεκρές και κάθε άψυχο κορμί μπορεί αν θέλει τίποτα να μην θυμάται. Και μην λυπάστε γι’ αυτά που έγιναν, όχι γιατί πέρασαν αλλά γιατί δεν διαμαρτύρονται οι νεκροί και αντί να ουρλιάζουν πρέπει να το βουλώνουν και να σιωπούν
Δική μου, δική μου, δική μου, μόνο δική μου… Δική μου, δική μου, δική μου, μόνο δική μου…”
Κατήγγειλαν, δεν ακούστηκαν Εκείνες πέθαναν, οι δικαστές συναίνεσαν
Πόσες γυναίκες τον χρόνο; Και πόσες γυναίκες; Πόσες και πόσες γυναίκες κάθε χρόνο γνωρίζουν και έχουν τις μέρες τους μετρημένες;
.
.
Υ.Γ: Κάποιες μετρημένες απαντήσεις στα ερωτηματικά του τραγουδιού, για την Ισπανική επικράτεια:
Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Not For Sale 